Tanzaniaanse Bush

Dag lieve lezers, het is tijd voor een update aangezien er genoeg gebeurt is in mijn Afrikaanse leventje! En jullie kunnen natuurlijk niet wachten om tot in detail hierover op de hoogte gesteld te worden! Dat dacht ik al ;)

Afgelopen week ben ik meegegaan met een outreach programma van het Muhimbili National Hospital. Er zijn ongeveer 130 oogartsen in heel Tanzania (40 miljoen inwoners, NL heeft ~550 oogartsen), en het overgrote deel hiervan woont in Dar es Salaam om de simpele reden dat de patiënten hier geld hebben om te betalen voor operaties. In andere delen van het land is er grote behoefte aan goede artsen, maar ja er zijn weinig mensen die voor gratis in de bush mensen gaan helpen.
Om toch iets te kunnen betekenen, gaan de oogartsen een aantal keer per jaar met een auto vol met spullen ergens heen om daar een week te werken. Deze keer gingen we naar Singida, een van de armste delen van Tanzania, en ik mocht mee.

Om 4.00 werd ik opgehaald en begon de lange reis! We zaten in een stevige auto die helemaal volgeladen was met microscopen, nieuwe lenzen, medicijnen en artsen. De hiërarchie in het ziekenhuis schemert ook door in de auto, de oudste arts voorin, de ok-assistent, de jongste assistent en de co-assistent in de achterbak. Ondanks een klapband en een truck die de weg blokkeerde ging de reis goed! Lekker kletsen, muziekje erbij, en het mooie landschap van Tanzania veranderde elke keer. Rond Dar is het groen en vruchtbaar, naarmate we verder het land inkwamen werd het rotsachtig en droog. Rond 5 uur kwamen we aan en hebben we de avond doorgebracht met hapje eten, voetbal kijken en kletsen.

Maandagochtend begon het harde werken! We kwamen aan bij het ziekenhuis en er stonden al bijna honderd mensen te wachten op ons. Er zit maar 1 ding op: bij het begin beginnen. De eerste dag hebben we 200 patiënten gezien, en er 120 op de lijst gezet voor operatie. Waar in Nederland iedereen een staaroperatie krijgt als de klachten nog mild zijn, moet je hier blij zijn als je er 1 krijgt op het moment dat je al stekeblind bent. Maar ook andere ziektebeelden passeerde de revue en alles is hier extremer dan dat ik gewend ben in Nederland. Veel infecties, allergieën en  trauma’s (pricked with a stick, beaten with wood, rammed by a rhino) (haha grapje). Zeer leerzaam dus, maar ook wel heftig. Dit zijn echt de armste van de armste mensen. Veelal oudere mensen die soms een dag lopen, begeleid door hun zoon of dochter, niet meer dragend dan wat doeken in mooie patronen en zo te ruiken al een tijdje niet onder de douche gestaan hebben. Ik ben dankbaar dat ik er een beetje bovenuit steek voor wat frisse lucht. Sommige simpele vragen als ‘hoeveel vingers steek ik op’of ‘lever dit blaadje daar in’ zijn al lastig.. Je merkt dat deze mensen geen opvoeding vol stimulatie en ontwikkeling hebben gehad zoals wij dat krijgen.

Het motto is ‘nu we hier zijn willen we zoveel mogelijk doen’ dus we werken als gekken tot 9/10 uur ’s avonds. Heb echt groot respect gekregen voor de artsen. Dan een snel hapje eten (groot gebrek aan verse groenten en fruit) en dan douchen en doodmoe in slaap vallen om de volgende dag weer verder te gaan. Operaties gaan aan de lopende band, 3 OK bedden in 1 ruimte, ‘een beetje steriel is ook steriel’. Raampjes staan namelijk lekker open, soms komt er een mug voorbij vliegen en OK kleding wordt niet elke operaties verwisseld. Het is wel lastig om te zien dat iedereen wel erg zijn best doet, maar de behandeling is nog steeds niet helemaal optimaal. We doen wat we kunnen.. En het maakt veel verschil. Stel je maar voor, eerst ben je blind, en na de operatie kan je opeens wel zelf naar het toilet.

Supermooie maar heftige ervaring dus! Daarbij vond ik het heel leuk om een week als enige blanke tussen alle Tanzanianen te zijn. Soms is het grappig om situaties naar Nederland te verschuiven, bijvoorbeeld een vrouw die haar kind even aan de borst legt terwijl ze onderzocht wordt, zou toch grappig zijn in NL! Veel gekletst, over Tanzania (zo’n rijk land qua klimaat, olie, geografie, het probleem is corrupte overheid en slecht onderwijs), over Nederland (de artsen denken echt dat homofilie een keuze is en ze dachten dat 1 van de 2 zich altijd als vrouw verkleedt, ik heb ze maar even op de hoogte gesteld van mijn vrije gedachten over dit soort zaken).

Enfin, heftige week, en ik was zeer gelukkig toen ik weer het mooie, schone en gastvrije huis van Alberta en Dirk Jan in Dar binnen liep. Dit weekend heb ik me toen maar even tegoed gedaan aan de mooie dingen van Tanzania: varen naar de eilandjes, kayakken, chocolade croissants, bbq’s en leuke feestjes. Ik hoop deze week toestemming voor mijn onderzoek te krijgen!

Nog wat wijze lessen:
- Als je van smakkende geluiden houdt: geef kauwgom aan je taxichauf. Zo niet, doe dit vooral niet
- Als de tuktuk rijder zegt ‘ik weet de weg’ dan weet hij de weg dus niet
- Fietsers staan onderaan de logistieke ladder. Toeteren = VERDWIJN VAN DE WEG, NU!!
- Staar ‘not very dense’ heeft in Nederland een andere betekenis
- Een goed advies aan patient: Fash wash with cold water, helpt al veel
- Neem altijd je eigen WC papier mee
- Voor het binnengaan van de WC: adem heel diep in
- Snel plassen is minder inademen
- Buiten is beter dan binnen

Daaag!